Recensie: Funan

Filmfest Gent 2018

Funan vertelt het verhaal van een jonge moeder, Chou, die koste wat het kost haar gezin staande probeert te houden onder het Cambodjaanse Khmer Rouge regime van Pol Pot uit de jaren zeventig. Nadat het regime van Pol Pot de hoofdstad overneemt, wordt Chou op weg naar de befaamde heropvoedingskampen gescheiden van haar drie jaar oude zoontje. In een tijdspanne van drie jaar zien we hoe wanhoop knaagt aan waardigheid in de dagelijkse overlevingsstrijd van Chou en haar familie.

Ruw gebaseerd op het verhaal van regisseur Denis Do’s moeder geeft Funan, Do’s animatie debuut trouwens, een tragisch en levensecht verhaal dat scherp in contrast staat met de prachtige en dromerige landschappen van landelijk Cambodja. Animatie was zeker de juiste keuze voor dit contrast en geeft een enorme meerwaarde wat de algemene filmervaring betreft, maar toont ook een moeilijkheid in het uitdrukken van overtuigende gelaatsuitdrukkingen in een aantal van de meer emotionele scenes.

Wat daarnaast opvalt, is dat het overlijden van de personages niet zomaar in functie staat van de talloze gruwelijkheden die deze film rijk is. Niemand sterft zomaar om te sterven, uitgezonderd hier en daar een nevenpersonage. Elk overlijden is een verhaal en een personage op zich: een pluimpje voor de makers daar. Maar daar waar regisseur Do en co-scenarist Magali Pouzol de teugels strak houden op scèneniveau, verliezen ze spanning over de grote lijn: een aanzienlijke tijdsprong vervaagt de relatie tussen publiek en personage, waardoor de laatste paar scènes soms gehaast aanvoelen.

Kortom: Funan vertelt een tragisch, levensecht en verbazend kleurrijk verhaal over een bijzonder donkere periode. Met een integere vertoning, prachtig tekenwerk en een hartverscheurende soundtrack kijken we naar de overlevingsstrijd van een familie die rock bottom bereikt en nog dieper wegzakt.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen