Aan al het mooie komt een eind, en Gent Jazz vormt daar geen uitzondering op. De laatste dag gaat de geschiedenis in als het bloedhete slotstuk van een editie die nog lang zal nasmeulen.
Oriana Ikomo
Het is wegsmelten aan de Garden Stage. De meeste toeschouwers troepen samen onder de schaduw van de bomen. De dapperen die zich op het grasveld wagen, doen dat niet zonder zonnemelk en waaiertjes in de hand. Het is alsof Oriana Ikomo vanuit de wolkeloze hemel komt neerdalen om met haar diepe, mature stem de nodige verkoeling te brengen. Op het menu staat doorleefde soul, afgewisseld met opgewekte dansnummers. Ikomo schuwt de diepgang niet, noch in performance, noch op gebied van lyriek. Bij de muzikaal moeilijkere stukken gaat ze geconcentreerd op de hurken zitten en haar teksten zijn doorspekt met de nodige levenswijsheden. "Love might be the answer to whatever you ask", klinkt het in koor met de achtergrondzangeressen, die ervoor zorgen dat elk nummer heerlijk harmonieus nazindert. Ikomo bewijst aan al wie het horen wil dat gesofisticeerde muziek niet nodeloos complex hoeft te zijn.
door Daria Miasoedova
Theo Croker
Als kleinzoon van trompettist Doc Cheatham kreeg Croker de liefde voor het vak met de paplepel ingegeven. Vandaag voorziet hij de Main Stage van eigenwijze trompetjazz die rustig op en neer deint, met hier en daar een sample of elektrische arpeggio tussendoor. Saai wordt het nooit, iets wat vooral de ijzersterke drummer op zijn palmares kan schrijven. De dynamiek met het publiek blijft het grootste deel van de show afwezig. Geen enkele keer spreekt Croker de massa toe vanachter zijn microfoon, een beetje alsof er een glazen wand tussen beide partijen staat. Pas tijdens het laatste kwartier, wanneer hij het publiek in zijn beste Nederlands bedankt, komt de reden voor zijn zwijgzaamheid aan het licht. De muzikant merkt op dat we nog maar weinig tijd hebben en dat hij liever niet veel meer zegt. Wanneer een stem uit het publiek hem vraagt waarom niet, is het antwoord pragmatisch en verhelderend: "Because I want to play."
Melanie De Biasio
Het optreden van de Italiaans-Belgische De Biasio wordt gekenmerkt door dualiteit: ze pendelt tussen dwarsfluit en akoestische gitaar, tussen Engelse en Italiaanse nummers. Dat doet ze in een sobere zwart-wit setting, wat het hele gebeuren mystieke allures geeft. Gaandeweg laat ze de ietwat ontoegankelijke jazz overvloeien in meer dansbare popmuziek. Bij het publiek gaan de nummers van de set één voor één als zoete broodjes naar binnen. Vooral het liedje 'Your Freedom is the End of Me' wordt met een warm applaus onthaald. De dubbele staande ovatie doet er geen twijfel over bestaan: De Biasio mag zich kronen tot de primadonna van de avond.
door Daria Miasoedova
Don Kapot
Weet u hoe punkjazz klinkt? Wellicht niet, maar na een initiatie door Don Kapot zal u het niet snel meer vergeten. Hun muziek is chaotisch en energiek, een scherpe breuklijn met de kalme jazz die vandaag zo alomtegenwoordig was. Die trendbreuk beïnvloedt ook het gedrag van het publiek: waar men tijdens de eerste optredens plechtig stilzat, wordt er nu druk gekeuveld en gedanst. De saxofoon is de hoofdrolspeler vanavond: schel, weerbarstig en agressief, soms zelfs op het randje van vals. Dat laatste deert niemand, want het past perfect binnen een punky, tegendraads geheel.
door Daria Miasoedova
Reactie toevoegen