Gent Jazz 1.5: grensaftastende wind tussen pot en pint

Een overzicht van donderdag 16 juli

De muzikale variatie op donderdag beloofde minstens voor ieder wat wils, maar zelfs die line-up keerden vele festivalgangers letterlijk en figuurlijk de rug toe. Op dag 9 botste vakkundig kuieren rond de jazzrand frontaal op publiekelijke desinteresse.

Op Gent Jazz 1.5 verspreidt er zich naast het coronavirus stilaan een mogelijks nog hardnekkigere kwaal onder bezoekers. De festivalsite kreunt onder het rumoer. Dat levert tijdens de pauzes best amusante gesprekken op − ik leerde donderdag op die manier ongeveer de hele perstafel kennen − en bij de luidste concerten valt het best te harden. Maar tijdens alle andere optredens gaat de magie daardoor helaas veel te vaak verloren en getuigt het bovendien van weinig respect. Ook donderdag was het soms hartverscheurend om te zien hoe enkele erg breekbare muzikale momenten volledig overstemd werden door het tactloos getetter. Op den duur vraag je je wel eens af waar die jazzfanaten toch zitten, en in hoeverre de status 'uitverkocht' een positieve bijdrage levert aan deze editie.

Schroothoop

Ook ditmaal keerde de vloek van de eerste act terug. We misten opener Schroothoop, een letterlijke doe-het-zelf band die experimentele 'junkjazz', zoals zijzelf het noemen, uit bijeengesprokkeld afval haalt. Helemaal ten onrechte zo blijkt, want uit goede bron vernamen we dat het trio een bijzonder goede show speelde. De kwalitatieve toon leek al meteen gezet. Met denkbeeldige paardenkleppen op tegen dat hinderlijk gekwebbel, zagen wij hoe zowel SCHNTZL als Commander Spoon ook vlekkeloos aan die norm voldeden.

SCHNTZL

SCHNTZL

Broos, glashelder, precies. SCHNTZL klonk als zacht ontwaken door een kriebelend lentebriesje over je gelaat, met de eerste zonnestralen van het ochtendgloren doorheen de satijnen gordijnen. Maar het bevatte ook een melodische wispelturigheid, net als de vluchtige eindeloosheid der dingen, die op kousenvoeten het hemelruim kiest. Het duo, bestaande uit pianist Hendrik Lasure en percussionist Casper Van De Velde, verkondigt de liefde voor eenvoud in het wijdse jazzspectrum. Met een prominente elektronische toets verweven in het geheel, raakt SCHNTZL zo nu en dan in de sferen van Nils Frahm en Sigur Rós. Sommige nummers katapulteerden ons zelfs terug naar het prachtig melancholische gevoel van Spike Jonze's film 'Her'.

Het duo verkondigt de liefde voor eenvoud in het wijdse jazzspectrum

Intense stukken bouwden tippelend op en leidden ons geleidelijk aan weg van de wereld. SCHNTZL baant zich minitieus een weg door de broosheid van een nieuw, gewichtsloos bestaan. Het is vooral de intieme wisselwerking tussen het duo dat hen naar ongekende muzikale hoogtepunten tilt. Het fragiele, minimalistische karakter van de band vormde helaas een wel erg schril contrast met de publiekelijke onverschilligheid. En dat is, gezien hun schitterend optreden, ten zeerste te betreuren. Bij ons was de kennismaking met deze band haast liefde op het eerste gezicht, en wij waren ongetwijfeld niet de enigen. Voor al wie bovenstaande roes dus ook eens wil ervaren: u weet hen te vinden.

Commander Spoon

Commander Spoon

Van abstracte jazzuiteinden naar straightforward jazz. Commander Spoon hield het totaalpakket netjes binnen de hoeken van het jazzkader en had hun show tot in de puntjes uitgekiend. Niet meteen vernieuwend, in tegenstelling tot voorgaande acts, maar de groep blinkt wél uit in kwaliteit. Zoals gebruikelijk soleerden de muzikanten keurig om beurt. En na elke passage besefte je: dit is de crème de la crème van de Brusselse jazzscene. Die vier krachten samengebundeld in Commander Spoon, zorgden op donderdagavond voor een knaller van formaat.

De crème de la crème van de Brusselse jazzscene

Het ensemble was speels, dynamisch en uitdagend, en haalde enkele figuurlijke mosterdlepels bij de rock-, soul- en hiphopbranche. De sound daagde uit en trad met brute kracht op de voorgrond, maar bleef steeds gecontroleerd. Pierre Spataro ruilde, als saxofonist, weleens complexe stukken in voor meezingdeuntjes in swingend tempo, die op hun beurt de massa smeekten om zwoele moves. Eventjes leek de site te ontdooien en werd er vrolijk meegewiegd, maar niet veel later verslapte de aandacht alweer bij de tafels ietwat verder weg van het podium. Ons lijkt de ideale setting voor deze groep een grimmige, ondergrondse jazzkroeg waar hun rijkelijk gevulde muzikale roadtrip wél perfect tot uiting zou komen.

Alle foto's zijn genomen door huisfotograaf Bruno Bollaert voor Gent Jazz 1.5 2020.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen