Ook in zijn 50e levensjaar heeft Film Fest weer heel wat moois in petto. Lees hier een selectie door onze redactie uit de tweede week van Film Fest Gent.
'Die Theorie von Allem' ook wel 'The Universal Theory' is een mystery thriller van de Duitse regisseur Timm Kröger. De film is, op één scène na, volledig zwart-wit, wat perfect aansluit bij het feit dat dit een 'neo-noir'-film is. Zo konden het bevangende plot en de mysterieuze femme fatale niet ontbreken.
In 1962 gaat doctoraatstudent Johannes (gespeeld door Jan Bülow) samen met zijn promotor naar een natuurkundecongres over kwantummechanica, hoe kan het ook anders. Eenmaal aangekomen in een hotel in de Zwitserse Alpen, blijkt dat de gastspreker niet is komen opdagen. Johannes besluit er dus maar verder te werken aan zijn thesis, die ook over kwantummechanica en de mogelijkheid tot multiversa gaat. Ondertussen leert hij er Karin (gespeeld door Olivia Ross) kennen. Een geheimzinnige vrouw die meer over hem lijkt te weten dan mogelijk zou mogen zijn volgens de wetten van de fysica. Even later wordt een van de congresleden dood teruggevonden, vervolgens verdwijnt ook Karin spoorloos. Johannes' leven neemt na die reeks vreemde gebeurtenissen een obsessieve wending. Het enige waar hij zich nog mee bezig houdt, is Karin zoeken en die onbegrijpelijke voorvallen daar in de Alpen proberen te begrijpen.
De regisseur weet een typische 'film noir'-atmosfeer te creëren met de nodige clichés, zonder daarvoor onorigineel te zijn. Extra credits gaan naar de Spaanse componist Diego Ramos Rodríguez. De score die hij componeerde voor de film sluit naadloos aan bij de stijl en speelt zeker een rol in het creëren van die atmosfeer die zich zo moeilijk in woorden laat uitdrukken. Zijn ervaring met de reconstructie van muziek voor oude stille films zal daar zeker een rol in gespeeld hebben. Deze film verdient zeker een plaats in het lijstje van iedere 'film-noir'-liefhebber.
Het vampierfilmgenre is breed en gaat van ‘Dracula’ tot ‘Twilight’, maar Ariane Louis-Seize, de regisseuse en scenarioschrijfster van ‘Vampire humaniste cherche suicidaire consentant’, slaat met haar film een andere weg in. De titel is een mondvol en betekent, vrij vertaald, zoveel als ‘menslievende vampier zoekt gewillige zelfmoordenaar’. Hij wordt op de site van Film Fest Gent omschreven als een ‘vamp-com’, wat de lading zo ongeveer dekt. Een vampierenfilm met een gezonde dosis humor die niet komt van een glinsterende Robert Pattinson, maar wel van een steengoed scenario, de geknipte muziek en perfecte timing.
De hoektanden van Sacha, in de film meesterlijk vertolkt door Sara Montpetit, komen er maar niet door. Het helpt niet dat ze liever bloed drinkt uit een zakje dan vers van de bron. Om haar met haar probleem te helpen, sturen haar ouders haar naar haar nicht, Denise, die haar moet leren jagen. Sacha ontmoet Paul, een jongen die worstelt met zelfmoordgedachten. Al snel komen ze tot een plan: Sacha heeft bloed nodig en Paul wil sterven, dus beslist hij haar te helpen door zijn bloed aan haar af te staan. Sacha wil voor ze hem bijt wel Pauls laatste wens volbrengen. De twee tieners, al is de ene al ruim in de zestig, trekken er dus op uit om pestende klasgenoten en een leerkracht of twee nog eens te grazen te nemen.
De film combineert een donker kleurenpalet en thema met een lichte humor. Het resultaat is een coming-of-age-film waar een hele cinemazaal collectief mee lacht en mee huilt. Sachas worstelingen met opgroeien en haar eigen weg kiezen, een die haar familie niet altijd begrijpt of apprecieert, is een verhaal waar iedereen zich aan kan spiegelen. Al is het dan misschien met iets minder bloed.
Koning Edward VII zei het al in 1902: 'de camera is een fantastische machine'. Dat dachten ook regisseurs Maximilien Van Aertryck en Axel Danielson, en daarom maakten ze er een documentaire over. Van het prille, hoopgevende begin vol kansen, naar de camera vandaag, met dingen zoals de bestorming van het Capitool en deepfakes. ‘And the King Said, What A Fantastic Machine’ brengt een totaalplaatje van het leven van de camera.
De film is uitgewerkt in de vorm van een vrij eclectische collectie van scènes. Het gaat van een foto van fotografen die een foto nemen van een dood kind na de aardbeving in Haïti, naar Belle Delphine die uit de doeken doet waarom ze een account op Only Fans aanmaakt. Het lijkt allemaal een beetje lukraak gekozen, maar toch zit er een rode draad in de film. Het zijn allemaal beelden die je doen nadenken over de manier waarop menselijk gedrag verandert wanneer er een camera in de buurt is. Het leuke is dat er vrij voor ruimte voor interpretatie is overgelaten. De film stelt vooral één belangrijke vraag: "Wat gebeurt er wanneer we massaal blootgesteld worden aan een eindeloze stroom beelden die allemaal strijden voor onze aandacht?"
Reactie toevoegen