Byrne, baby, Byrne!

Gent Jazz - dag 1

Er zijn nog zekerheden in de wereld, meneer. Eind juni zijn de examens gedaan, kennen we een hittegolf en stromen in de Bijloke jazzfanaten, haute festivalgangers en ook Schamper samen om rond te hangen op Gent Jazz. Dag 1 trapte af met Ghostpoet, Baxter Dury, Nneka en de postpunklegende, David Byrne.

David Byrne

 

De garden stage is van plaats gewisseld met de oesterbar. Voor de rest behoudt Gent Jazz het gesmaakte receptuur. De eer om op te starten was aan Ghostpoet, Britse broeierige triphop met uitstapjes naar stonerrock. De band kwam traag maar zeker op gang met fluisterdeuntjes die van Tricky hadden kunnen komen, maar dan met gitzwarte gitaren om een apocalyps te simuleren. Daarna volgde 'Trouble + Me' dat de intro jatte van Radioheads 'Street Spirit.' De anders zo laid back zanger kwam uit zijn spoken word bubble bij 'Freakshow', dat een knetterende apotheose vormde.

 

 

Ghostpoet
           

 

Tijd voor wat steviger indiepop bij Baxter Dury die zich Matt Berninger waande: strak in het pak smeerde hij zijn stem met rode wijn om af en toe in spastische dansjes uit te barsten. Kusgeluiden inclusief. Maar eigenlijk was de sound van nummers als 'Cocaine Man' meer te vergelijken met die van The Streets mét backing vocals en stevige bassen. Zoals Hollandse journalisten hier zegden: ‘lekker’.                                                

This is my show

Dan rolde de overspoelende Nigeriaanse golf die Nneka heet het podium op en met haar loepzuivere en volle stem trok ze ons de zwoele avond in. Piepklein van gestalte is ze, maar desondanks vulde ze heel het podium met haar aanwezigheid; de andere bandleden stonden dan ook aan de verre zijkanten opgesteld zodat zij het geïsoleerde visuele middenpunt werd. Wees gerust, u zult het vanaf haar eerste noot geweten hebben: this is her show. Zij heeft de micro en de touwtjes in handen. Maar goed ook: de tent leefde op dankzij haar kenmerkende crossoversound tussen funk, soul, afrobeat, reggae en hip hop én crossovertaal tussen het Engels, Igbo en Pidgin. 

Nneka heeft de micro en de touwtjes strak in handen

Muziek lijkt een subversief spel voor haar: zo bracht ze ook een akoestische versie van het kinderliedje 'Twinkle, Twinkle, Little Star' en vertaalde ze op het einde de lyrics in het Pidgin. Helaas speelde Nneka niet even vlot in op het publiek: net voor haar bekendste nummer ‘Heartbeat’ stak ze een heuse pseudo-spirituele speech af over imperfectie, healing, pijn in het arme deel van de wereld, dat de tent haar “balloon of light, balloon of love” was en ergens spuide ze ook de onzinnige oneliner: “Everyday is like Christmas, you just need to change your perspective”. Een speech die volledig verloren ging niet enkel door de onsamenhangende inhoud, maar ook door de hordes aan blanke middenklasseleden die cava nipten en onverschillig staarden naar haar act. Muziek kan krachtig zijn, maar soms is het ook enkel maar dat: muziek. 

Once in a lifetime

Veel mensen waren hier uiteindelijk alleen voor hun once in a lifetime experience, en ja hoor: same as it ever was, haalde David Byrne enkele van zijn grootste hits boven. Om half elf baanden alle hitsige 50+'ers zich duwend en krabbend een weg naar voren - en terecht. De zanger van Talking Heads kwam blootsvoets op in een strak geregisseerde show. De dansers en muzikanten leken weggeplukt uit een moderne bewerking van Faust: klinisch in kostuum, maar boordevol mimiek en opgezweept door Afrikaanse percussie. Veel nieuwe nummers uit zijn langverwachte soloplaat lieten zich perfect mengen onder catchy classics als 'Slippery People' en 'Burning Down The House'. De meer donkere nummers van weleer leken daarentegen niet in de set te passen. 'Road To Nowhere' en 'Psycho Killer' dan maar een volgende keer? 

 

0
Gemiddeld: 5 (2 stemmen)

Reactie toevoegen