Ode aan de levende mens

Ja, precies. Een ode aan jou, jij daar, die de moeite heeft genomen om een Schamper uit een bakje te nemen, open te slaan en dit artikel te lezen. Dit is een ode aan de levende mens, aan de bakker, aan de professor, aan de kassierster van de Aldi, aan de joggende zeventiger, aan de vlijtige student in de Krook, aan jou. Want laten we eens wat meer de mensheid koesteren, zolang we onder de mensen zijn.

"Dum inter homines sumus, colamus humanitatem"

Ongeveer een dikke maand geleden werd mijn oma opgenomen in het ziekenhuis. Je herkent het misschien wel, die kleine schok. Dan ineens dringt het tot je door dat zelfs de krachtigste omaatjes niet onsterfelijk zijn. Gelukkig gaat alles nu een stukje beter met haar, maar die ervaring deed me nadenken over ons breekbare leven. Over hoe sommige mensen pas een ode krijgen op hun begrafenis. Over hoe we soms vergeten om wat dankbaarder te zijn voor de kleine dingen. Over hoe we eigenlijk wat meer kleine odes mogen geven aan gewone mensen.

"Dum inter homines sumus, colamus humanitatem." Laten we de mensheid koesteren, zolang we onder de mensen zijn. Die woorden vloeiden een paar eeuwen terug uit de stylus van Seneca. Anno 2023 zijn ze, als je het mij vraagt, nog zeer relevant. Onlangs zag ik een TikTok met de boodschap dat de meeste mannen pas bloemen krijgen bij hun begrafenis. Herlees dit nog maar eens, de meeste mannen krijgen pas bloemen als ze niet meer leven. En zo ontstond er in mijn hoofd langzaamaan het idee om wat meer odes te brengen aan gewone, alledaagse mensen.

Dit is een ode aan die ene vriendelijke vrouw in de cafetaria van de Boekentoren. Door jouw uitleg over het gebruik van een studentenkaart betaal ik nooit meer dan mijn karige studentenbudget kan dragen.
Dit is een ode aan die ene vriendin die eens om de zoveel tijd een bericht stuurt met de vraag hoe het nog gaat met mijn leven. Het lijkt misschien een onnozele vraag om een gesprek te starten, maar toch lukt het elke keer.
Dit is een ode aan de oude man met de kerstmuts die ik zonet zag zitten in de bus. Ik ben er zeker van dat u de dag van alle kerstfanaten onder ons een stukje beter heeft gemaakt.
Dit is een ode aan de cafébaas die mijn muziekband elke week gratis zijn bar laat gebruiken om te repeteren.
Dit is een ode aan die ene medewerker van de Okay die erin slaagt om elke dag met een glimlach die boodschappen van zovele studenten te scannen.

Dit was een ode aan mijn oma, aan de vrouw van de cafetaria, aan de oude man met de kerstmuts, aan de opgewekte conducteur van de trein, aan de poetsvrouw van het kotgebouw, aan de uitvinder van Spotify Wrapped, aan jou. Want laten we eens wat meer de mensheid koesteren, zolang we onder de mensen zijn.