Recensie: Holly

Het is niet de eerste keer dat Fien Troch naar Film Fest Gent komt, want drie van haar vorige films waren er ook al te zien. In 2016 kreeg 'Home' zelfs de publieks- en Canvasprijs. Troch gaat in haar werk geen moeilijke onderwerpen uit de weg en omarmt ook in haar laatste werk de zwarte kantjes van het leven.

'Holly' is een beklijvend portret van een vijftienjarig meisje dat worstelt met zichzelf, maar ook een film over de druk die je jezelf oplegt en hoe we onszelf tot het uiterste drijven door de verwachtingen van anderen. Het hoofdpersonage Holly is eenzaam op school en wordt, naar eigen zeggen, 'soms' gepest. Op een dag heeft ze een slecht voorgevoel en beslist ze niet naar school te gaan, die dag breekt er een brand uit die enkele leerlingen het leven kost. Negen maanden later probeert de gemeenschap verder te gaan en vindt die in Holly een soort engelbewaarder die mensen helpt om hun verdriet en pijn te verwerken. Al snel loopt het uit de hand. Holly krijgt een soort martelaarsstatus en worstelt met haar plaats in de wereld en de verwachtingen van anderen. Ze is naïef en schuchter, dus doet haar omgeving met haar wat die wil.

Cathalina Geeraerts vertolkt de rol van Holly weergaloos. De vele close-ups maken de emoties alleen maar intenser. Geeraerts neemt je volledig mee op de emotionele rollercoaster van Holly's leven en laat je achter met een krop in je keel. Je voelt mee met haar ongemak, eenzaamheid, vragen en angst. Haar acteerprestaties worden alleen maar kracht bijgezet door het licht, het lijkt alsof Holly door de zon is overgoten. Ze kreeg niet voor niets de prijs van Beste Actrice op het filmfestival van Venetië, en dat als zeventienjarige. 'Holly' is een nieuwe parel in de Belgische cinema.