Plaat na plaat herrijst PJ Harvey – vertederend Polly genoemd door haar onderdanen – als een feniks uit haar as. Dat deze feniks telkens opnieuw een andere kleur van veren heeft, is haar trademark.
De voorbije decennia onderging PJ Harvey de ene metamorfose na de andere. De retrocoole indie chick met Dr. Martens, de ijzige schrikgodin, de Morticia Addams van de ‘Down by the Water’-periode ... Mijn compagnon liet zich dan weer nostalgisch uit over Harvey’s Torhout-Werchter passage, waar ze in een knalroze catsuit ronkte en het manvolk ijlend achter zich liet.
Femme fatale af
Anno 2016 is PJ Harvey de riot grrrl en femme fatale af, maar wild rond zich heen schoppen doet ze nog steeds. Dit keer tegen de schenen van de dames en heren politici. Voor haar nieuwste album, ‘The Hope Six Demolition Project’, trok Polly Jean een leren frak aan, nam een schrijfmachine onder de arm en ging op onderzoek uit in de conflictgebieden van de 21ste eeuw: Afghanistan en Kosovo. Daarnaast bezocht ze de politieke moederkoek van de V.S., Washington D.C. De plaat sluit aan op haar vorige, ‘Let England Shake’, die de besognes en gruwelijkheden van de Eerste Wereldoorlog optekende. Waar er geplonsd en gelachen werd in de fontein der dood, waar afgerukte ledematen de bomen bekleedden en gedeformeerde weeskinderen garant stonden voor een roemrijk Engeland. Een fraai beeld is het niet en ook op ‘The Hope Six Demolition Project’ laat Harvey de donkere retoriek niet achterwege. Afghaanse tieners dwalen doelloos rond in de puinhoop, overleden Kosovaarse kinderen vervagen uit het menselijke bewustzijn. De single ‘The Community of Hope’ zorgt voor de luchtigheid, waarin Harvey zich verzucht over de gentrificatie van ghettowijk Ward 7 in Washington. “They’re gonna put a Walmart here.” De gitzwarte lyrics worden omhuld door een voortstuwende combo van blues en gospel, alsof Howlin’ Wolf en Captain Beefheart achterin het bataljon marcheerden.
"Het was verdomme entertainend"
Homo Ludens
PJ liet voor het eerst in 20 jaar haar gitaar achterwege en had haar handen vrij om haar beste ‘homo ludens’ naar boven te halen en haar performance naar nieuwe hoogten te tillen. We moeten ook een shout-out aan haar band geven, waaronder Mick Harvey, een bandlid die ze van ex-liefje Nick Cave gepikt heeft en John Parish, de man die al 25 jaar hondstrouw aan haar linkerzijde staat. Zelden zo’n classy swagger gezien. Haar criticasters hebben geen ongelijk. De laatste tijd moet de muziek alsmaar wijken voor de boodschap op geitenwollen sokken. Nooit kwam deze boodschap echter onoprecht of belerend over, alle megalomane en cheesy Bono’s van deze wereld ten spijt. En het was verdomme entertainend. Dank u wel, Polly.
Reactie toevoegen