Behalve door een pandemie wordt de hongerige student ook nog door iets anders geremd in zijn apetijt: onduidelijke namen in de studentenresto's. In deze rubriek vind je iedere editie een recensie van een mysterieus gerecht uit de resto's.
Nu ons de toegang tot zowat elke vorm van plezier wordt ontzegd, vluchten we eerste-lockdowngewijs terug naar gastronomische oorden. De enige dienst die de UGent ons nog verschaft: een driegangen-restomaaltijd.
We beginnen de maaltijd met een licht slaatje. Een bittere start. Het beetje smaak dat de waterige tomaat bezit, heeft meer weg van de koelruimte van de Colruyt dan van het frisse kerstomaatje dat we verwachten. De wortels zijn van het soort die doen denken aan karton op een mottige zolder met de smaak van een verlaten pastorie. Het lichtpuntje in het triestige plastieken kommetje zijn de radijsjes die, ondanks de geur van natte kleren op kamp, verrassend krokant en pittig van smaak zijn. Dit alles gepresenteerd op een bedje van sla, bitter en teleurstellend, zoals het leven.
Na deze rollercoaster begeven we ons tot de hoofdmaaltijd: vegetarische lasagne. De eerste hap kenmerkt zich door de overheersende smaak van selderijzout, maar het went. Je smaakt de spaghettikruiden uit bus, maar dat is beter dan een fletse lasagne van lokale slagerij Dirk (sorry, Dirk!). De saus-lasagnevelratio is perfect uitgebalanceerd met smeuïge bechamelsaus en voortreffelijk gegaarde lasagnebladen. Als je deze lasagne op kot wil perfectioneren, doe er dan wat extra kaas op om te gratineren.
P.S. De chocomousse was voortreffelijk (merci, Herman!)
Reactie toevoegen