Love at long sight

36 vragen en vier minuten in de ogen staren, alles wat je nodig hebt om jouw fantastische wederhelft te vinden. Jullie slijten de rest van jullie dagen met elkaar, huppelend in een bloemenveld. Kan je eindelijk eens iemand meenemen naar familiefeesten en dan misschien, ooit, de kindertafel ontgroeien. Hoe?

Liefde in de grote stad. Hoe ontstaat zo’n magische connectie tussen twee personen die soms schijnbaar niets gemeenschappelijk hebben? Is het het lot? Het universum dat een mysterieuze kracht uitoefent zodat vreemden oogcontact maken, aan de praat geraken, samen iets gaan drinken? Neen, dat is het niet. Wij zijn wetenschappers, of doen toch graag alsof. Toen we lazen dat psycholoog Arthur Aron de sleutel tot eeuwige liefde ontdekt heeft, konden we niet anders dan of af te vragen - beeld je hierbij in dat Carrie Bradshaw in een satijnen pastelroze kamerjas achter haar laptop een sigaret zit te rokken terwijl ze melancholisch uit haar raam staart - of al onze dates op een natuurramp uitlopen omdat we gewoon de foute vragen stellen?

Interpersoonlijke nabijheid

Het uitgangspunt van het onderzoek van Aron, is dat je interpersoonlijke nabijheid kan stimuleren door 36 vragen te stellen aan elkaar, waarna je vier minuten in elkaars ogen staart. Klinkt allemaal zeer dromerig. Ah juist, het is psychologie, het hoort dromerig te zijn. In het originele artikel staat niets vermeld over liefde. Dat hebben verscheidene kutboekskes zoals de Flair ervan gemaakt. Maar laten we eerlijk zijn: het klinkt leuk om een shortcut tot liefde te hebben. Daten is namelijk vermoeiend. Vroeger in The Sims kreeg je op z'n minst nog cheatcodes om het leven makkelijker te maken. Maar dat is valsspelen, zeker? (Motherlode) Je kon mensen die je niet leuk vond namaken en ze dan eeuwig laten zwemmen of in een brandend huis zonder deur achterlaten om te sterven. Maar dat is psychopatisch, zeker? Maar nu gaat het over een andere psycho. De logie ervan, namelijk. De 36 liefdesvragen die niets met liefde te maken hebben, zijn namelijk opgesteld zodat ze gradueel intenser en persoonlijker worden. Op die manier stel je je open en kwetsbaar op tegenover de andere. Dat zorgt dan voor een gevoel van verbondenheid, wat dan op zijn beurt een gevoel van geborgenheid en veiligheid creëert. Alvast een goede basis voor verliefdheid. Wanneer je echter geen emotionele band hebt met de partner, zal je het gevoel hebben dat deze persoon te dicht bij je komt, en dan zal je de andere afstoten. Klinkt allemaal mooi, maar wij wilden eigenlijk gewoon een excuus om onze Schampervriendjes te koppelen. Het is een eenzaam bestaan, dat van een pseudojournalist.

"Daten is vermoeiend"

Ons innerlijk matchmakebureau kwam naar de oppervlakte, en al snel voelden we ons Bond-villains die een malafide plan aan het smeden waren - onze gemene lach is ondertussen on fleek (dat zeggen hippe mensen, denk ik). Toegegeven, op dit punt verloochenden we onze innerlijke wetenschapper een beetje, omdat we goede vrienden zijn en dus ook wilden dat de matches op gemeenschappelijke interesses gebaseerd waren. Wetenschappelijk onverantwoord, maar de liefde is te groot om onze collega’s op awkward dates te sturen. We willen gewoon dat ze gelukkig zijn. De wintermaanden zijn al moeilijk genoeg.

 

Beyoncéboner

Schamperanoniempjes gingen met andere anoniempjes een pint pakken vergezeld van de 36 vragen. Ongemakkelijk, vraagt u? Zeker. Je deelt meteen veel met elkaar en niet alles is even interessant om te weten van de wildvreemde aan de andere kant van de tafel. Dat iemand graag eens zou tafelen met Beyoncé, oké, ikweetnietgoedwattedoenmetdieinformatie. Beginnen met basics en smalltalk is toch nog iets tactvoller. Wie ben je? Wat doe je? Wat is uw schoenmaat (knipoog)? Welke hobby’s heb je? Dat soort dingen. De vragenlijst is misschien meer iets voor een tweede date. Jammer dan, we zitten hier nu. Laten we gewoon nog een pintje bestellen, dat maakt het makkelijker om over mijn traumatische kindertijd te praten.

 

Oprechtheid is the new sexy

Dat zelfzekerheid aantrekkelijk is wisten we al, maar oprechtheid is dus ook best geil. Anoniempje getuigt: “Aangezien er zo veel vragen zijn, kan je niet alles even gevat of grappig beantwoorden, dus ben je eerlijk. Die eerlijkheid wordt beantwoord met eerlijkheid en dat is fijn. Het gesprek voelt oprecht en je krijgt met je date een wederzijds vertrouwen.” Dat blijkt de rest van onze proefpersonen ook te denken. Als de andere zich kwetsbaar opstelt, is het makkelijker dat zelf ook te doen.

We merken echter wel dat er wat ruis zit op de love connection na het gesprek. Soms kan je emotioneel wel klikken, maar gebeurt er lichamelijk niets. Dat vormt dan misschien eerder een basis voor een vriendschappelijke relatie. Het proces van de vragen versnelt de gang van zaken voor het ontstaan van een vriendschap overduidelijk. In normale omstandigheden duurt het een tijdje vooraleer je je ziel blootgeeft op de manier die verwacht wordt van de vragen. Je leert zeer snel iemand kennen: zowel de positieve als de negatieve kanten.

Wat ook opvalt, is dat er in de vragen veel verwacht wordt om elkaar complimentjes te geven. Dat vinden we maar weinig tactvol. Natuurlijk vind je mensen die je complimenteren leuk. Ik ben nog nooit kwaad geweest op iemand die zegt dat ik er goed uitzie.

Ons doel was om er ten minste een fuckske uit te krijgen, maar jammer genoeg is zelfs dat niet gelukt. Nogmaals, we willen gewoon dat onze collega’s gelukkig zijn. We zijn niet pervers. Iedereen vond het een leuke ervaring, maar het probleem lijkt te liggen bij de overgang van serieuze conversatie naar een casual weerwoord over schoenmaten. Liefde bestaat dus niet. Jammer zeg. Blij dat we dat probleem dan toch weer opgelost hebben! Misschien als je er wat meer moeite in zou steken, maar wie heeft daar tijd voor?


 

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen