Column

Ik sta bij de Panos te wachten, tijd genoeg om de Metro door te nemen. De obesitascijfers zijn verontrustend, staat er. Rond de 50% van de Europese volwassenen is gewoon te zwaar. Hier in België doen we het niet slecht, ‘slechts’ 14%. Maar de jongeren in ons land gaan dan wel de gewichtige kant op. "Phoe", denk ik terwijl ik mijn bruin broodje wil gaan betalen. "Hoe komt dat toch?" Ik leg gepast geld neer, de prijs die ik had zien staan toen ik een broodje meegrabbelde. "Euhm, mevrouw, u heeft 20 cent te kort", spreekt de verkoopster mij schoorvoetend aan. Blijkbaar betaal ik meer wanneer ik de gezonde keuze wil maken. Is dat geen discriminatie, bruine en witte broodjes een andere prijs geven? 

"Waarom is een hamburger zo belachelijk goedkoop?" 

Een paar dagen later ben ik met een vriendin op zoek naar een gezondere snack. Nu ja, niet dat die bestaan, maar toch iets zonder chocolade. Eén euro en vijf cent. Die gaat mee. Nootjes. We go nuts. Vooral wanneer we de prijs van de heerlijke Snickers en andere repen aan de kassa zien. Mijn maag knort. 75 Cent. Tja, hoe was het ook weer gesteld met de obesitas in Europa? 
Dat ze aan de kassa liggen, of beter nog, op weg naar de kassa vergroot alleen maar het probleem. Pun intented. Voor een paar cent snel even wat binnen stoppen. Maar wie gaat achteraf betalen, wanneer we met zijn allen te dik zijn? Ziektekosten gelinkt aan overgewicht zijn enorm hoog. En beslist geen pretje. Het gaat van gewrichtsproblemen tot hartfalen.
Ik weet het, u eet ook al eens een pizza, een bak friet, een hamburger ... wie niet? Maar waarom is een hamburger zo belachelijk goedkoop (één euro als je de McDo binnenloopt), terwijl ik voor dezelfde prijs geen gezondere variant kan vinden.
Of meer nog, ik kan mij volstoppen met chips en koekjes, en voor dat geld mijn bakje verse groenten nog niet betalen. 

"We zouden allemaal gezond moeten kunnen leven wanneer we dat willen." 

Het klinkt allemaal misschien wat overdreven wat ik hier schrijf, maar wat als je het geld niet hebt om die extra 20 cent neer te leggen? Als je anderen te eten moet geven, en twee euro toch twee euro blijft? Of als je snel een zak chips opentrekt om de honger tegen te gaan? Het lijkt ver weg wanneer je op de kosten van mama en papa leeft. Maar voor anderen is de gezonde keuze maken soms gewoon onmogelijk. Dat zou niet mogen. We zouden allemaal gezond moeten kunnen leven wanneer we dat willen. Ondertussen smijten we bakken vol eten weg. Elke dag opnieuw. Groenten, brood, koekjes, vlees, kaas ... We gaan verre van verstandig om met ons voedsel. Misschien moeten we daar een beetje beter over leren nadenken. Want wat doet voedsel met je lichaam? En waarom dumpen we zoveel voedsel dat nog gewoon eetbaar zou zijn? Alternatieven zijn er gelukkig wel, we moeten ze alleen durven uitvoeren. En leren nadenken, zoals ik al zei, over wat we eigenlijk aan het doen zijn. Want misschien kunnen we zo toch nog die grote hoop verkleinen en het niet oké vinden wanneer voedsel dat de vuilbak ingaat overgoten wordt met javel. Dat was in het nieuws weet u, een hele tijd terug. Maar het gebeurt nog steeds. Dus als u volgende keer de met liefde bereide maaltijd van mama de vuilbak in wil kieperen om een pizza te gaan halen: misschien kan iemand anders er nog iets mee.