De verwachtingen waren hoog gespannen voor Mafia III: velen hoopten dat het de revolutionaire open world van Mafia I (2002) zou combineren met de sterk uitgewerkte narratieve lijnen van Mafia II (2010), maar die hoop werd de grond ingeboord op 7 oktober. Net zoals in de vorige games gaat 2K Games in het verleden graven en kozen ze deze keer 1968 en het fictieve New Bordeaux om hun verhaal in te vertellen. Dat begint met de gruwelijke moord op de vrienden van Lincoln Clay, een Vietnamveteraan, waarna Clay zo bloedig mogelijk wraak wil nemen op de daders. Dat blijken maffialeden te zijn en Clay spoort ze één voor één op om ze te vermoorden; qua verhaallijn gaat Mafia III duidelijk geen potten breken. Hier zakt het spel terminaal in elkaar omdat elke medeplichtige aan de dood van Clays vrienden op exact dezelfde manier wordt opgespoord en vermoord. Zonder zelfs maar één sarcastische opmerking kauwt Clay steeds hetzelfde scenario voor. Spijtig, want niet alleen zet de game een sterke stijl en creativiteit neer in de beginhoofdstukken, het behandelt stukken rauwe duistere Amerikaanse geschiedenis zonder donshandschoentjes. Het flagrante nonchalante racisme voelt geloofwaardig en schokkend aan. Ook de atmosfeer van de jaren 60 in het Amerikaanse zuiden en de psychologie van de personages zitten helemaal goed. Had er meer aandacht gegaan naar de inhoud dan naar de stijl, dan had deze game de apotheose kunnen worden van de reeks, in plaats van het equivalent van een dom glimlachend hersenloos model naast zijn twee intelligent discussiërende broers op een fucked up familiefeest.
Reactie toevoegen