Een reuzegrote mensenpop, vijf getalenteerde acteurs die puppy’s spelen, en een zaal vol jonge kinderen. Wat zou dat geven? Veel gehijg, gesnuffel, en gelach, zo blijkt, maar ook stof tot nadenken voor jong én oud.
'PUPPY / POPPY' is een danstheatervoorstelling onder productie van het Mechelse productiehuis De Maan dat beeldend theater maakt voor kinderen van drie tot veertien, en van het Brusselse jeugdtheatergezelschap Bronks. Jef Van gestel is de regisseur. Bronks omschrijft hun producties onder andere als ‘gewaagd’. Dat is deze voorstelling zeker en vast.
Dit figurentheater draait om vijf puppy's (gespeeld door Kazanga Jonathan Linga, Arne Luiting, John Niyibizi, Andreia Rodrigues, Leila Benchorf) en hun baasje, een reusachtige pop, Poppy. Het zal niemand verbazen dat de puppy’s staan te popelen om grenzen af te tasten, en dat op allerlei manieren. De hele voorstelling lang, op vette beats, verkennen de puppy's hun omgeving, hun eigen lichaam en dat van elkaar. In het begin lijken ze nog doodsbang wanneer Poppy één of ander geluid uitkraamt, maar al snel beseffen ze dat ze zelf, door samen te werken, de touwtjes - of beter: de leiband - in hand kunnen nemen.
Als kers op de taart kruipen de puppy's de publiekszetels op en besnuffelen ze de bezoekers op zoek naar baasjes. De kinderen gieren van het lachen, maar ik moet toch even bekomen nadat er eentje op twee centimeter afstand aan mijn gezicht snuift
Die pas verworven vrijheid zorgt voor een interessante groepsdynamiek binnen het groepje hondjes. Constant rennen en stoeien ze, bewegen ze met, tegen en over elkaar. Even neemt één hondje de leiding, maar dan staat een ander al klaar om de macht over te nemen. Niet verrassend zit dit stuk vol beweging. Het jonge publiek herkent in deze scènes de zoektocht naar je plaats in de groep als kind, maar ook volwassenen zijn deze queeste natuurlijk niet vreemd. Mijn (jong)volwassen brein registreert deze scènes, zoals die waarin de ene puppy de andere een leiband omdoet, als subtiele knipogen naar BDSM. Van gewaagd gesproken. Als kers op de taart kruipen de puppy's de publiekszetels op en besnuffelen ze de bezoekers op zoek naar baasjes. De kinderen gieren van het lachen, maar ik moet toch even bekomen nadat er eentje op twee centimeter afstand aan mijn gezicht snuift.
Zo snel zijn de puppy’s echter niet van Poppy af. Tegen het einde probeert die zijn grootte en sterkte te gebruiken om de puppy’s weer te pakken te krijgen. Na een spannende strubbeling delft Poppy toch het onderspit. De underdogs halen het van de top dog. Hier nodigt de voorstelling het publiek uit om na te denken over machtsverhoudingen. Hoe vaak gebeurt dat immers in de echte wereld? Laten we de jeugd tonen dat het wel degelijk kan.
Reactie toevoegen