Hoewel geen enkele artiest van de tiende dag van Gent Jazz gelabeld zou worden als jazzmuzikant, hadden ze allemaal wel een fenomenaal talent gemeen. Dat, en hun uitgesproken bewondering voor de slotact van de avond.
Verwelkomende synths
Aangekomen op de Bijlokesite werden bezoekers tot het hoofdpodium gelokt door uitnodigende synthpads van Leif Vollebekk. De schrale multi-instrumentalist opende de festivaldag met intieme songs, gebouwd op een ondergrond van synths waarboven hij zong, piano- en gitaarsolo’s speelde, soms allemaal tegelijkertijd. De zaal stond op dat vroege uur misschien niet vol, maar de sound van de band wist de lege ruimte te vullen en ons helemaal op te laten gaan in de War On Drugs-meets-countrywereld van Leif.
Harmonie en melodie werden de deur uitgegooid en vervangen door rauwe gitaarklanken en Spaanse zinnen geroepen door Ignacio Salvadores met Gal Go. Dit werd snel een beetje repetitief, maar wanneer hij zijn saxofoon bovenhaalde, opende er precies een nieuwe wereld waar hij dezelfde rauwe emotie presenteerde met ingewikkelde saxofoonzinnen.
Daria
De volgende band is moeilijk om een stijl op te plakken. Mount Kimbie leeft op een zadelpunt van genres. Hun optreden steunde hevig op ritmische synths maar werd geregeld gemengd met gitaar in hun recentere nummers. Daarbij durfde de drummer ook eens stevig door te spelen wat een opvallend bombastische set creëerde voor een band met een rustige discografie.
Anna speelde de set misschien, maar de ziel van Hendrix nam haar voor de eerste helft ervan over
Als brug tussen Mount Kimbie en de volgende hoofdpodiumact werd The Night Club ingeroepen. Dit kwintet bracht veel ambiance naar het kleine openluchtpodium met hun funk geïnjecteerde punkmuziek en wist het publiek hiermee te vangen tot de volgende artiest.
Gitaarafficionado's
Anna Calvi speelde de set misschien, maar de ziel van Jimi Hendrix nam haar voor de eerste helft ervan over. Haar vingers dansten moeiteloos over de gitaar waarvan de loeiende solo’s vorm werden gegeven door twee opengedraaide Vox versterkers. Naarmate de set vorderde begon Anna meer te zingen en bij elk woord leek een beetje Hendrix te verdwijnen en Anna te verschijnen. Hier liet ze de kracht van haar stem zien met donkere rocknummers die wat weg hebben van de muziek van 'Peaky Blinders'. Niet verbazingwekkend voor iemand die verantwoordelijk was voor de soundtrack van de laatste twee seizoenen…
Uit het Amsterdamse bracht de beginnende band Hiqpy speelse punknummers. Ze wisten op te treden op een manier die de Kinky Star precies naar de Bijloke bracht. Hou hen zeker in het oog, want ze hebben heel wat in petto!
Laat volgend jaar Werchter misschien links liggen en laat je verrassen op Gent Jazz
Annie, come cut me open
Daria
Jammer genoeg vertrokken de meesten redelijk vroeg van Hiqpy om een goed plekje te bemachtigen voor St. Vincent. In de loop van de dag werd de bewondering voor haar door meerdere artiesten al uitgesproken. Zij heeft doorheen haar carrière geëxperimenteerd met verschillende muzikale elementen en stijlen en toch steevast haar muziek onlosmakelijk het hare gemaakt. Ze bracht een mengeling van bombastische nummers die het dak van de zaal bliezen, jazzrockfusion en zelfs een ballade waarbij ze crowdsurfte. Hoewel dit maar een kleine stop was op haar tournee, zocht Annie Clark steeds verbinding met het publiek en de rest van haar band, wat voor een onvergetelijk optreden zorgde.
Na de slotact op de Main Stage konden festivalgangers nog even uitblazen bij Flying Horseman en hun lo-fi grooves.
Veel van de artiesten van de dag waren niet ongelofelijk bekend, maar wel stuk voor stuk een aangename verrassing. Laat volgend jaar Werchter misschien links liggen en laat je verrassen op Gent Jazz.
Reactie toevoegen