Recensie Harry Styles

De jongens van One Direction besloten vorig jaar om elk hun eigen weg te gaan, en zo had ook tieneridool Harry Styles plots tijd voor iets nieuws. Zijn debuutsoloalbum krijgt de originele naam 'Harry Styles' mee, maar ondanks de titel is het album niet wat we gewoon zijn van de jongeman. Met nummers als 'Carolina', 'Only Angel' en 'Woman' probeert hij te tonen dat hij pit in zich heeft, met 'Kiwi' bewijst hij dat ook echt. Styles en rockmuziek, die combinatie is best wel oké. Het lijkt wel alsof er diep binnenin Styles iets van Alex Turner verscholen zit. Het album brengt ook wat zachtere nummers zoals het mooie 'From the Dining Table', maar ook 'Sweet Creature', 'Two Ghosts' en 'Meet Me in the Hallway'. 'Ever Since New York' klinkt dan weer wat levendiger. Styles liet zich duidelijk beïnvloeden door grote namen in de muziekgeschiedenis. Zo probeert hij met 'Sign of the Times' zijn respect voor David Bowie te uiten. Hoewel 'Two Ghosts' ver van de grootsheid van Pink Floyd vandaan blijft, doet ook de zin 'We're just two ghosts swimming in a glass half empty' toch een belletje rinkelen. Relaties en de shit die daarbij komt kijken is de rode draad van het album, maar Styles bewijst dat dit thema niet per se afgezaagd hoeft te zijn. Dikke middelvinger, Taylor Swift. Styles kreeg de ruimte om zijn ding te doen en dat blijkt nog niet eens zo slecht te zijn: er zit veel potentieel in. Zo veel dat hij zich helaas nog niet meteen weet te onderscheiden in de wondere wereld van de muziek, maar laten we hem een kans geven om het eventjes uit te zoeken.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen