Een psychonaut: hij is zoals een astronaut, maar dan met drugs. Is de wondere wereld van psychedelica ook iets voor u?
Obscure flyers, cryptische e-mails en een afspraak op een verborgen locatie: het klinkt als een of andere whodunit uit de jaren 40. De oorzaak voor alle mysterie is echter niet om de moordenaar van de Black Dahlia te vinden, maar om bij de praatgroep ‘Psychonauten in Gesprek’ terecht te komen. Psychonaut: “Iemand die op ontdekkingsreis gaat in het universum van de geest – een mentale reiziger. Dat kan door middel van meditatie of lucide dromen, maar in de meeste gevallen maken psychonauten gebruik van psychedelica.” We vinden V. op de eerste verdieping van een niet nader genoemde kroeg - raadselachtig, weet je nog?
Een reis
“Ik ben nu iets meer dan twee jaar aan het experimenteren met psychedelica, en ik heb echt onbeschrijflijke dingen meegemaakt”, begint V. Vandaar het idee om ‘Psychonauten in Gesprek’ op te richten. “Zelfs wanneer de mensen rondom je ervoor open staan, zijn de ervaringen zo bizar en uniek dat er niet over te communiceren valt. Dat kan een gevoel van vervreemding opwekken. Het voelt als kleur uitleggen aan een blinde.”
“Het voelt als kleur uitleggen aan een blinde”
Zelf experimenteert V. voornamelijk met 4-AcO-DMT en 1P-LSD. 4-AcO-DMT is een chemisch analoog van psilocybine, de werkzame stof in paddenstoelen. Deze chemische analoog kan dus in farmacologisch onderzoek gebruikt worden, zeker omdat het een bijna identiek toxiciteitsprofiel heeft als psilocybine, waardoor de effecten perfect voorspelbaar zijn. “Je weet dus exact wat je krijgt. Dat is anders dan wanneer je lsd op straat koopt. Dat kan een andere drug zijn, waarmee je jezelf kan vergiftigen.” 1P-LSD is een analoog van lsd, waardoor de effecten gelijkaardig zijn, al duren ze twee uur minder lang.
“De trips hebben me op een enorm positieve manier veranderd”, luidt het bij V. Op de flyers die her en der in Gent te vinden waren, stond te lezen dat psychedelica ook kan helpen tegen angststoornissen en depressie. “Vele onderzoeken staven deze stelling en er zijn ook veel anekdotes die suggereren dat het je kan helpen met je angsten. Mensen met kanker doorstaan vaak doodsangsten, maar door psychedelica en de bijbehorende ervaringen kunnen ze er makkelijker mee omgaan. Hetzelfde soort positieve effecten heb ik ook persoonlijk ondervonden.”
Buiten jezelf
Onderzoek van dr. James Fadiman, een echte frontrunner wat betreft onderzoek naar psychedelica, toonde ook aan dat een transcendente ervaring - voornamelijk aan de hand van ayahuasca - kon helpen met verslavingsproblematieken van onder andere alcohol en heroïne. Hij theoretiseert dat veel mensen last hebben van verslaving omdat ze zich geïsoleerd voelen, zonder connectie met de mensen en de wereld rondom zich. Na de transcendente ervaring rapporteerden de proefpersonen wel gedronken te hebben, maar er geen genot meer in te hebben gevonden. Ze wilden hun emoties en de wereld rondom zich niet meer verdoven. Dit soort veelbelovend onderzoek werd voor de jaren 70 vaak uitgevoerd, maar omdat lsd een teken van de tegencultuur van hippies was geworden, werd de drug geïllegaliseerd en werden alle onderzoeken stilgelegd. Het is pas sinds kort dat er opnieuw onderzoek gedaan wordt naar de therapeutische mogelijkheden van psychedelica.
Naar jezelf
Psychonauten zijn geen rookies die licht over het gebruik van psychedelica gaan. Voor elke trip onderzoeken ze uitgebreid de effecten van de drug die ze gaan nemen en wat het doel is van de trip. Nadien volgt er ook een uitgebreide zelfreflectie waarvoor vaak meerdere dagen nodig zijn om de hele trip te kunnen verwerken. Voor en na, maar ook tijdens de trip is het belangrijk dat je in een veilige, gecontroleerde omgeving bent. “Het punt is dat je altijd een begeleider moet hebben. Anders kun je op je kop vallen”, besluit V. wanneer hij over zijn bizarste en meteen ook laatste trip ooit zonder begeleider vertelt. “Al was het een zeer positieve trip, toch heb ik veel geluk gehad, want het was compleet onverantwoord dat ik alleen was. Het doel van de trip was pure introspectie. Ik ging thuis op een stoel zitten en mijn eigen gedachtegang analyseren. De aftermath van die trip: ik was heel hard op mijn hoofd gevallen, de vloer van mijn kamer was bedekt met glas en gebroken kristal en het nachtkastje van mijn bed was gekraakt. Er was een moment waarop ik door de muur probeerde wandelen omdat ik om één of andere reden dacht dat dat ging lukken.” Een mogelijke oorzaak hiervoor? V. was tijdens de trip in staat om gevoelens en prikkels los te koppelen van het zelfconcept, het ego, van de sensatie. “Als je honger hebt, identificeer je die prikkel met een ego, dat is de impuls voor de actie ‘ik moet eten’. Ik had toen ook honger, maar door de inzichten in de gedachtenstructuur tijdens de trip kon ik dat ook verlaten. Dat was heel bizar. De sensatie van honger werd perfect, compleet. De sensatie was zo puur dat deze niet meer gekoppeld werd aan de zelf die ik was of zou moeten zijn. Ook toen ik op mijn hoofd viel was er geen pijn, want alles was pure sensatie.”
“Je moet altijd een begeleider hebben. Anders kun je op je kop vallen”
Nieuw onderzoek suggereert dat psilocybine, de hoofdcomponent van magische paddestoelen nieuwe connecties in de hersenen doet ontstaan tussen eerder onverbonden delen van de hersenen. Ook heeft men ontdekt dat connecties niet op een willekeurige manier, maar in verschillende onderscheidbare patronen of cirkels gevormd worden. Door deze nieuwe connecties ervaren sommige gebruikers onvoorstelbare zaken als bijvoorbeeld het zien van muziek in kleuren. Neuroloog David Nutt denkt ook dat deze nieuwe connecties voor intense verlossing of opluchting kunnen zorgen.
Psychonaut of astronaut, er zijn verschillen, zowel in schrijfwijze als in de reis die ze maken, maar zeker ook veel gelijkenissen. Allebei zijn ze wel eens met hun hoofd en gedachten boven de wolken, in hogere sferen. Ze reizen ver weg, maar komen graag terug met hun voetjes op de grond te staan om later opnieuw te kunnen vertrekken. Ook vertrekken ze allebei niet zomaar op reis. Een grondige voorbereiding is vereist en wetenschap is nooit ver weg te denken. Veiligheid boven alles. Je wil niet dat je ruimtesonde tijdens de vlucht in vlammen opgaat of onbestuurbaar in een lege kosmos rond gaat zweven. En beiden komen met onverwoordbaar rijke ervaringen weer thuis.
Microdosering LSD
De zakenmensen van Silicon Valley hebben onlangs een wervelwind aan controverse doen ontstaan toen ontdekt werd dat het er gangbaar is om kleine dosissen lsd te nemen om hun productiviteit te verhogen. Microdosering, zegt u?
Bij microdosering spreken we van een subperceptuele dosis: een dosis die niet expliciet waargenomen wordt. Dus neen, die zakenmensen zitten niet allemaal te hallucineren achter hun bureau. Het effect zit hem in kleine dingen: je bent wat vriendelijker, een beetje meer tolerant, wat productiever en creatiever, en dit voor een langere tijd dan normaal. Mensen beschrijven het als het gevoel een uitzonderlijk goede dag gehad te hebben. Daarnaast is het effect veel effectiever en met minder bijwerkingen dan cognitieve enhancers, afgeleiden van speed, met als het meest bekende voorbeeld rilatine. Waarom ontdekken we dit wondermiddel nu pas?
Albert Hofmann, de uitvinder van lsd, nam tegen het einde van zijn leven zelf gemiddeld twee keer per week een microdosis - naar men zegt wanneer ‘hij ging wandelen tussen de bomen’. Zelf was hij vol lof over de effecten van deze microdoses, en vond hij dat er te weinig onderzoek naar gedaan werd. Ondertussen was lsd natuurlijk al illegaal - een feit waar Hofmann zelf niet mee akkoord ging, want hij heeft tot het einde van zijn leven geprobeerd om lsd gangbaar te maken als therapievorm binnen de psychiatrie.
Nu in cijfers: wanneer het gaat over een transcendente dosis - een dosis waar je best een tripbegeleider bij de hand hebt - is dit een dosis van 400 microgram. 200 microgram is ideaal voor wanneer je wil graven in het diepste van je ziel, en dus ook voor psychotherapie. Wanneer je moeilijke fysische of biomechanische problemen wil oplossen, neem je beter 100 microgram. 50 Microgram stond vroeger bekend als de museumdosis - nu eerder als de concertdosis. En uiteindelijk is een microdosis 10 tot 15 microgram.
Een dosis om de drie dagen is genoeg om de effecten waar te nemen. Dat komt omdat een microdosis lsd effect heeft voor een tweetal dagen. Dat spreekt de wetenschap volledig tegen, want volgens experten zou deze dosis al binnen anderhalf uur al uitgewerkt moeten zijn. Lsd is bovendien niet verslavend, deels omdat je lichaam zeer snel tolerantie opbouwt. Twee dagen na elkaar een dosis nemen, zou amper iets doen.
Zoals bij alle drugs zijn er natuurlijk ook bijwerkingen. Sommigen rapporteren een verhoogde bloeddruk, stijfheid aan de kaakspier, hoofdpijn, droge ogen, overgevoeligheid aan schermen, paranoia, delusies en hypochondrie. Microdoseer dus op eigen risico, maar misschien kan het toch helpen om die examens door te komen. Of niet, want wij zetten mensen niet aan tot druggebruik.
Reacties
(Geen onderwerp)
(Geen onderwerp)
Reactie toevoegen