Recensie: Meisjes van krijt

“De verhalen zijn altijd mooier dan de waarheid,” een uitspraak die 'Meisjes van krijt' van Kopergietery best samenvat. De ijzersterke acteerprestaties van de vier actrices geven de pijnlijke grens tussen realiteit en fictie die in dit stuk centraal staat een geweldige vertolking. Gebaseerd op het boek ‘De kinderen van Calais’ van Lara Taveirne vertelt het stuk de geschiedenis van een moeder die haar verhaal en verleden met haar beste vriendin niet kan loslaten. Diepzinnige dialogen creëren een nostalgisch verlangen en de doorprikking ervan door realiteitsbesef. De daaropvolgende ontnuchtering blijkt voor zowel personages als publiek hard aan te komen. Wat Meisjes van krijt onderscheidt van soortgelijke dramatische stukken is zijn gevoel voor humor. Dankzij psychotische karakters, bijpassende kostuums en nog bijpassendere muziek wordt de tristesse op net genoeg momenten doorbroken om plaats te maken voor luchtigheid en de nodige ademruimte. Op technisch vlak is het stuk bovendien een streling voor het oog. Licht en geluid nemen je mee in het plot, maar nog belangrijker voor de totaalervaring is het decor: doorheen het stuk verandert de gedaante van het schuine speelplatform om de suggesties van verandering en Franse kliffen te suggereren. Met vlotte bewegingen kunnen de actrices zich er bovendien een weg door banen, een heuvelige weg. De heuvelige weg van de 'Meisjes van krijt'.

0
Gemiddeld: 3 (1 stem)

Reactie toevoegen