Recensie: Teleurdeugd

Een groep Gentse vrienden kreeg het idee om met gebundelde krachten en volledig eigen middelen een langspeelfilm ineen te stampen en tada, daar was 'Teleurdeugd'. Deze film over depressie en psychische stoornissen kent Dirk De Wachter als peter van het project. "Ik vreesde aanvankelijk dat het de zoveelste clichéfilm over depressie zou worden," bekende hij tijdens de première, maar dat hij uiteindelijk aangenaam verrast was over het resultaat. Het publiek wordt meegezogen in het leven van Marius, gespeeld door Tom Gaublomme, een twentysomething die zijn leven niet op poten krijgt. Het meegezogen worden kan je bijna letterlijk nemen: vanaf de eerste seconde zien we flitsende, experimentele scènes - de film start met een waarschuwing voor epilepsiepatiënten - die perfect zijn innerlijke chaotische leven weergeven en worden afgewisseld met trage beelden. Samen met Marius beleven we de evolutie die hij doormaakt. Soms is de film confronterend door scènes en situaties waar mensen die niet depressief zijn zich óók in kunnen herkennen. Heeft niet iedereen zich al eens een pinguïn gevoeld die door het leven waggelt voor anderen? Voor mensen uit Gent is Teleurdeugd net dat ietsje leuker: de kans bestaat dat je een van de vele acteurs of figuranten herkent - "Huh, ik wist niet dat die kon acteren!" - of de plaatsen in de film ooit al gepasseerd hebt. Onze prachtige stad wordt er getrouwer in voorgesteld dan in 'Belgica'. Teleurdeugd is een ode aan Gent en aan de menselijkheid. Een trailer of een korte beschrijving van de inhoud doen heel veel af aan de film. Geef de film een kans en je zal zien dat het iets totaal anders is dan wat je ervan verwacht had. Voorspelbaar is dan ook maar saai, niet?