Kort

Bezing de blok, godin, van onze zonen en dochters, die rampzalige blok die ontelbaar veel studenten verdriet bracht en vele krachtige zielen van helden naar Hades heeft gezonden, hen tot prooi makend voor hersenschimmen en paranoia. Zo werd de wens van Zeus in vervulling gebracht, vanaf het moment dat zij voor het eerst de drempel der kennis overschreden en de tempel van wijsheid betraden. Hij, heerser over mannen, aanbidder van Flora en zij, stralend tussen het stof in een bunker van boeken. Wie van de wrede goden toch bracht hen bijeen, deze kinderen van het avondland, in de schemering van de tanende levensvreugde? Gedoemd was hun samenzijn op de Kerstmarkt (Verkeerd Geparkeerd, 21 december), daar weldra de nacht zou vallen over hun verenigde lichamen. Chronos haalde hen in, en bracht aldus de vloek van de verzengende Zeus ten uitvoer. Voortaan kunnen zij bij elkander niet meer komen, de muur van syllabi te hoog, de zee van tranen te diep. Wanhopig zochten zij een vlucht op de Infoavond Eurotrip (Vlaamse Geschiedkundige kring, 21 december). Maar geen van de duizend listen bood een uitweg uit het labyrint, de uiloogige Athena bespiedde hen. Noch konden zij Dionysus benevelen op de Cantus (Rodenbach, Latin Quarter, 21 december), noch de lichtvoetige Artemis voorbij snellen op VRG Loopt (Vlaams Rechtgenootschap, GUSB, 20 december). Zo stuurde de vlammende Helios zijn wagen vele malen langs het hemelgewelf, en een smartelijk verdriet nam bezitting van hun hart, hun gouden haren werden dof, hun blozende wangen bleek als veren van de zwaan, die zijn tooi verliest wanneer hij treurt om zijn trouwe wederhelft. Zij dwaalde door de stad, in haar koude ogen niets meer dan een dorre ruïne. De nietsontziende oostenwind blies haar naar het water, waar schepen heen en weer deinden op het woeste water als huilende honden aan kettingen. Zij staarde naar de schitterende lichtjes op de rivier, die dansten net zoals zij eens met hem. Op de andere oever stond hij, vechtend tegen de afgrond, van scheenplaten en wuivende helm ontdaan, alleen gewapend met zijn verlangen naar haar. Hun blikken scheerden over de golven, raakten elkaar en zij beseften: liever samen te sterven dan als zielloze schimmen verder te leven. En terwijl de twee lichamen naar beneden zonken, zwommen hun beider harten naar elkaar toe. De goden, geroerd, kregen medelijden en plaatsen de geliefden als sterren aan het hemelgewelf. Daar ontmoeten zij elkander eens per jaar, op de grens tussen oud en nieuw, tussen duizend andere lichtjes.

 

0
Gemiddeld: 1 (1 stem)

Reactie toevoegen