Generatie Gisteren

Er is intussen al een kleine maand verstreken sinds buitengewoon hoogleraar Vroegmoderne Engelse Letterkunde Herman Vincke op emeritaat is gegaan. Ondanks zijn jaren blijft de man met dezelfde passie en ijver het Gentse culturele leven verkennen als toen hij nog een jonge kunstenaar was. Altijd was de schrijver in de weer in de door hem zo geliefde straten. Het is dan ook niet verwonderlijk dat op weg naar onze afspraak een bekende stem ons tegemoet galmt: “Godverdomme! Maat, mocht ik niet beter weten, ik zou beginnen denken dat ge verliefd zijt op mij. Enfin. ’t Doet er niet toe. We gingen het over ons Joyke hebben deze keer, zeker? Kom, ik ken een goed cafeeke hier niet ver van. ’t Interieur is wat uit de mode, maar de droge worst is er fenomenaal en ’t meiske achter den bar heeft nog van die ouderwetse genereus gedecolleteerde mamzellen, die niet zozeer seksueel iets betekenen – alhoewel, Vincke, oppassen met wat dat ge zegt – als wel een onuitgesproken soort vertrouwen emaneren. Huiselijkheid, zou ik bijna zeggen. Ge voelt u direct welkom als ge de rand van die fantastische Prince-koeken van tepels licht boven het truitje ziet uitpiepen als ze zich bukt om een trappist te tappen. En het is dát, jongen, wat een deftig bruin café onderscheidt van die inwisselbare koffiebars waar gij zo graag zit. Authenticiteit. Uw generatie is zo bezorgd om authentiek over te komen dat ze nog nooit meer van plastiek is geweest. Wat ons naadloos bij Joy brengt. Die mag nog zoveel foto’s van haarzelf uploaden op haar Instagram, aanschurken met derderangsacteurs, of zeveren voor de Flair als ze wil, dat kind gaat met de beste wil van de wereld nooit meer inhoud hebben dan de onderbroek van een castraat. Vanuit die optiek bekeken is ze een zeer triestig geval waar we niet mee mogen lachen, dus ik stel voor om in de plaats van er te blijven over leuteren straks gewoon een pint te heffen op ‘t arme mens. Hup, 't is kortst langs de parking hier.”

Koebeest is een koebeest

“Nu die zever van de baan is, kunnen we het weer over de essentie hebben. Namelijk levenswijsheden delen met uw lezertjes. (steekt sigaret op) Het is geen geheim dat ik het niet aangenaam vond om op vervroegd pensioen gestuurd te worden. Om – laten we een koebeest een koebeest noemen – buitengesjot te zijn geweest. Wel, ik zeg u, elke goede mens die iets van zijn leven probeert te maken is ooit al eens ergens uitgekieperd. Zoiets is heilzaam, ziet ge. Diep vanbinnen voelen we ons allemaal ergens wel miskend. Voelen we ons niet helemaal begrepen en gewaardeerd naar wie we denken dat we werkelijk zijn. (kijkt rond in de parking) Hm, waar is het hier ergens. Enfin. Als er dan een decaan afkomt die u zwart op wit zegt dat hij u niet moet hebben, dan is dat een bevestiging van uw sluimerende vermoeden dat de wereld u niet naar waarde schat. Dat levert een vreemd soort van psychologische validatie op die goed of slecht kan uitdraaien. (stopt plots) Ah! Daar is ‘m zie! (wandelt naar een auto; bukt zich aan het portier) Er zijn namelijk twee soorten manieren waarop je met afwijzing in het leven kan omgaan. Ofwel laat ge u daar volledig door verteren en schreeuwt ge machteloos uw woede uit tegen een koude en oppervlakkige wereld door bijvoorbeeld de decaan een achterlijke aap te noemen in de vergadering. Ofwel – en dit onderscheidt de man van de jongen – staat ge weer recht, stoft ge uzelf af, en wandelt ge met geheven hoofd verder. Want weten dat het leven u niks verschuldigd is – geef mij die schroevendraaier daar eens efkes, merci – is wat het betekent om volwassen te zijn. Ge moogt niet bitter worden. (begint portier met schroevendraaier te bewerken) Als er één iets is wat ik wil dat ge onthoudt, jongen, dan is het wel dat. (pauze) Schrijft ge ‘janet’ eigenlijk met ‘ea’ of gewoon een ‘a’?"