Avonturen in de Faculteit Economie en Bedrijfskunde

De Clercq: “Ik nam vroeger assistenten mee naar buitenlandse congressen, zodat ze zouden zien hoe zo’n dingen verlopen. ’s Avonds gingen we dan stevig uit. Nu, op het congres moest ik ’s ochtends wel weer spreken en alert zijn. De assistenten waren solidair en stonden ook vroeg op, maar die zaten in de zaal meer te slapen dan te luisteren. Ik herinner me dat we eens in Bangkok uitgingen met een aantal professoren en assistenten. Opeens waren er twee assistenten verdwenen. Uiteindelijk bleek dat ze in een travestietenbar zaten. Ik ging die daar halen, omdat ik me verantwoordelijk voelde. Resultaat: ik lag pas om vier uur in bed omdat die twee niet weg wilden. Toen deed ik dat nog. Nu zou ik zeggen ‘foert, dat ze hun plan trekken’.”

Van Kenhove: “Er was ooit eens een heel serieuze decaan. Op de Vakgroep Marketing was er op dat moment een speciale gast, en de toenmalige decaan was om de een of andere reden een tegenpool van hem. De decaan kon hem niet verdragen. Alles wat fout ging, kwam door ‘die van de Marketing’. Er stond hier toen een fax, die van het decanaat was. Op een gegeven moment zag men dat er midden in de nacht gefaxt werd. Natuurlijk had ‘die van de Marketing’ dat gedaan. De decaan kwam woedend bij ons over de vloer, maar hij ontkende. De techniekers hebben toen een houten kot met een slot op rond het faxapparaat gezet. Probleem was dat dat kot niet heel hoog was. De eerstvolgende nacht is er weer gefaxt. Het decanaat was in alle staten: ‘die van de Marketing’ was over het kot gekropen om te faxen. Toen kwam iemand tot de conclusie dat het uurwerk van het faxapparaat gewoon verkeerd stond.”

De Clercq: “Ik zat ooit met een assistent in Finland. We waren uitgenodigd door de Minister van Buitenlandse Zaken om te varen op een boot. Die Minister wilde om één uur ’s nachts liedjes zingen. Ik moest een Vlaams volkslied zingen, maar ik had geen codex bij en kende de teksten niet. Uiteindelijk hebben we de ‘Schele Vanderlinden’ gezongen en dat laten doorgaan voor een volkslied. De diplomatieke betrekkingen met Finland hebben er niet onder geleden.”

Van Kenhove: “Ik moest ooit eens een examen afnemen. Dat begon om 8u30. Om 9u komt er een student binnen, te laat. Hij was verbaasd en dacht echt dat het examen om 9u was. Nu, geen probleem, ik geef hem zijn examen en zeg dat hij zijn hand maar moet opsteken als er vragen zijn. Hij blijft tien minuten kijken naar dat examen en zegt dan dat hij niet juist is. ‘Bent u niet professor De Clercq?’ vroeg hij toen.”

De Clercq: “Toen ik nog assistent was, was er een decaan die de gewoonte had om zijn huisvuil in plastic zakken mee te nemen naar de universiteit. Hij woonde in Sint-Martens-Latem en de burgemeester daar had besloten om mensen te laten betalen voor hun huisvuil. Die man wilde dat niet en nam het mee in zijn auto om bij het huisvuil van de universiteit te zetten. Op een keer had hij de vuilniszakken per ongeluk laten staan en was hij weggereden in plaats van ze weg te smijten. Dat was in de periode van CCC (terreurdreiging, red.). Iemand had dat natuurlijk gezien en had de politie gebeld, waarop heel het gebouw werd ontruimd. De man die er woonde moest ergens anders slapen die nacht. Wij wisten natuurlijk waar het over ging, maar ik denk dat de politie het nog altijd niet weet.”

Van Kenhove: “Volgens mij was er ook ooit een decaan die toiletpapier van de faculteit mee naar huis nam. Hoe gênant is dat? Dan sta je daar met je pallet toiletpapier. Als decaan doe je dat toch niet?”

De Clercq: “Je kan op YouTube nog zien dat ik ooit eens tien zatte studenten in mijn les had op vrijdagmorgen. Ik ben er trouwens van overtuigd dat het geen economen waren, want ik heb nog zicht in mijn fiches en kon ze niet terugvinden. Het kostte veel moeite om ze buiten te krijgen. De eerste zeven gingen nog, maar die laatste drie ... Tot in de Verenigde Staten werd dat filmpje bekeken. Toen ik daar was vroegen ze me ‘Do you often have drunk students in your class?’, precies alsof ik iedere week zatte studenten in mijn les had.”