Gent Jazz - Dag 1

Amuse-bouche

foto Bruno Bollaert

Het wakker kriebelen van de oren is de taak van Kadhja Bonet. De klassiek geschoolde violist brengt jazz, funk en soul samen aan de hand van een bas, een gitaar en haar stem. Zo eenvoudig als haar bezetting moge zijn, zo dapper gaat ze een complexe combinatie van hoge tonen aan met een o zo etherische zang. Deze dame laat horen dat ze kan zingen, alhoewel de allerhoogste tonen soms juist iets te hoog gegrepen leken. De wat oosters getinte kanten van stukken zoals 'Remember the Rain' en 'Honeycomb' laat ze op het podium achterwege om een simpelere en daardoor iets vlakkere versie van haar kopstukken van de EP 'The Visitor' te kunnen brengen. Bonet is geen vrouw van zwaarwichtige muziek en vormt zo een licht verteerbare start van een mooie zomeravond.

Entrée

foto Bruno Bollaert

Met zijn Daft Punkiaanse en in goud gehulde bovenarmplaat bewijst Miles Mosley dat hij stijl hoog in het vaandel draagt - een passie die hij deelt met de rest van zijn band. Samen met hem staan op het podium een rondgebuikte, bebaarde en übercoole trompetist met gouden brilmontuurtje, een verdwaalde hardrocker wiens vederlichte en trefzekere vingers hun thuis op de pianotoetsen hebben gevonden en een drummer met een flink uit de kluiten gewassen mohawk die bij elke slag vreemd genoeg zijn vorm behoudt.

Oppervlakkig zijn Mosley’s fashion keuzes weliswaar niet; zo draagt hij een zwarte baret, symbolische hoofdknik naar The Black Panthers, en heeft hij verschillene tattoo’s die verwijzen naar de Black Lives Matter-beweging. Niet toevallig kiest de in Los Angeles ontstane groep op hun nieuwe plaat 'UPRISING' voor een maatschappijkritische invalshoek over de positie van de African-American in de VS. De band vergeet weliswaar niet om ook te experimenteren met de vorm. Mosley, de man die samen met Kamasi Washington 'The Epic' tot stand heeft gebracht, probeert met UPRISING voorbij het genre als concept te gaan, maar eert ook de golden oldies zoals Jimi Hendrix en Otis Redding. Het is een krachtige plaat geworden die op het podium van Gent Jazz volledig tot z’n recht komt en het publiek helemaal mee de avond in sleepte. Dat de mannen op podium elkaar sinds de tienerjaren al kennen, valt te horen en te zien aan het plezier dat ze hebben bij de solo’s. Het publiek kan enkel genieten en dansen, en dat met volle teugen.

Plat principal

foto Bruno Bollaert

Toen, in de vroege avond, brak de hemel en stortte de regen naar beneden, alsof de weergoden het weer van het Britse Manchester, de thuishaven van de volgende groep, even hadden geïmporteerd om de ervaring compleet te maken. De driekoppige GoGo Penguin bracht gelukkig ook zoveel meer dan enkel een goeie bui. Een piano, een contrabas, een drum en bakken vol talent is het enige wat deze op het eerste gezicht onopvallende types nodig hebben om het publiek te verlichten.

Zelf omschrijven ze de minimalistische pianostukken, de rommelende contrabas en de elektronisch getinte drumpartijen als ‘akoestische elektronica’, een genre dat de dynamiek tussen de akoestische instrumenten en elektronische muziek blootlegt. Het resultaat mag er zeker zijn. De mannen van GoGo Penguin zijn aan het werk op het podium, verzonken in de conversatie tussen de twee genres die als tegenovergestelden worden gezien. Energie steken in interactie met het publiek doen ze niet, want de muziek spreekt voor zichzelf. Wegdrijven op de muziek en even loskomen van de realiteit, dat is wat GoGo Penguin met een massa doet. Een contract bij Blue Note Records, het internationaal meest bekende jazzlabel, is dubbel en dik verdiend.

Dessert

foto Bruno Bollaert

Dat Grace Jones iconische status bereikt heeft, valt niet meer te ontkennen. Zelf zal het model/actrice/zangeres dit alleen maar beamen, want als Grace Jones een ding probeert (en ook in slaagt), is het een blijvende indruk nalaten. Op het eerste nummer, ‘Nightclubbing’, valt het doek om een halfnaakte, beschilderde Jones te onthullen, met voor haar gezicht een goud masker en een doek rond haar schouders dat ze elegant manipuleert in de wind van een ventilator. De kennis van haar lichaam getuigt van haar verleden als model, waardoor je geen moment weg wil kijken. Wat volgt, is een reeks aan memorabele momenten, gaande van een impromptu nummer ‘I forgot my dildo’ (omdat ze haar voorbindpenis was vergeten aandoen tijdens de kostuumwissel, uiteraard) tot het zingen van ‘Slave to the Rhythm’, waarbij ze heel het nummer lang een hoelahoep rond haar middel draait.

Toegegeven, Jones brengt al meerdere jaren exact dezelfde show, soms wat meer onder invloed dan anders, maar hey, it’s a hell of a show, so why you mad?